насме́шніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. насме́шніца насме́шніцы
Р. насме́шніцы насме́шніц
Д. насме́шніцы насме́шніцам
В. насме́шніцу насме́шніц
Т. насме́шніцай
насме́шніцаю		 насме́шніцамі
М. насме́шніцы насме́шніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насме́шніца ж. насме́шница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насме́шніца, ‑ы, ж.

Жан. да насмешнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насме́шнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які любіць насміхацца з каго-, чаго-н.

|| ж. насме́шніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

насме́шница насме́шніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)