насле́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. насле́дніца насле́дніцы
Р. насле́дніцы насле́дніц
Д. насле́дніцы насле́дніцам
В. насле́дніцу насле́дніц
Т. насле́дніцай
насле́дніцаю		 насле́дніцамі
М. насле́дніцы насле́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насле́дніца ж. насле́дница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насле́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да наследнік (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насле́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе атрыманне; спадкаемец.

Законны н.

2. перан. Пераемнік, прадаўжальнік якой-н. справы; нашчадак.

Наследнікі лепшых традыцый.

|| ж. насле́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

престолонасле́дница ж. насле́дніца прасто́ла (тро́на).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насле́дница

1. насле́дніца, -цы ж., спа́дчынніца, -цы ж.;

2. (преемница) насле́дніца, -цы ж.; спадкае́мніца, -цы ж.; насту́пніца, -цы ж.; перае́мніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)