нарма́ндзец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нарма́ндзец нарма́ндцы
Р. нарма́ндца нарма́ндцаў
Д. нарма́ндцу нарма́ндцам
В. нарма́ндца нарма́ндцаў
Т. нарма́ндцам нарма́ндцамі
М. нарма́ндцу нарма́ндцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нарма́ндзец,

гл. нармандцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

норма́ндец нарма́ндзец, -дца м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарма́ндцы, ‑аў; адз. нармандзец, ‑дца, м.; нармандка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нармандкі, ‑дак; ж.

Жыхары Нармандыі — гістарычнай вобласці Францыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)