нарко́тыка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. нарко́тыка
Р. нарко́тыкі
Д. нарко́тыцы
В. нарко́тыку
Т. нарко́тыкай
нарко́тыкаю
М. нарко́тыцы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нарко́тика мед. нарко́тыка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

марфіні́зм, ‑у, м.

Нездаровая цяга да морфію як наркотыка; адзін з відаў наркаманіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наркаты́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да наркотыка (у 1 знач.); які ўтрымлівае наркотык. Наркатычнае рэчыва.

2. Выкліканы наркотыкам (у 1 знач.). Наркатычны стан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)