на́рачны, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Чалавек, які спецыяльна пасылаецца з якім-н. спешным даручэннем.

Паслаць пісьмо нарачным.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

на́рачны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. на́рачны на́рачная на́рачнае на́рачныя
Р. на́рачнага на́рачнай на́рачнага на́рачных
Д. на́рачнаму на́рачнай на́рачнаму на́рачным
В. на́рачнага на́рачную на́рачнае на́рачных
Т. на́рачным на́рачнай
на́рачнаю		 на́рачным на́рачнымі
М. на́рачным на́рачнай на́рачным на́рачных

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

на́рачны сущ. на́рочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

на́рачны, ‑ага, м.

Чалавек, які спецыяльна пасылаецца з якім‑н. спешным даручэннем. Паслаць нарачным. □ [Дзяншчык:] — Ад генерала нарачны прыбыў. М. Ткачоў. Рыгор Хмара адразу зразумеў: калі выклікаў яго Мурашоў з нарачным у такі гарачы час, значыць, справа сур’ёзная. Лукша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наро́чный

1. прил. спецыя́льны;

2. сущ. на́рачны, -нага м., паслане́ц, -нца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасланец, пасыльны, ганец, нарачны, хадок, веставы; пасол (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)