наме́раны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. наме́раны наме́раная наме́ранае наме́раныя
Р. наме́ранага наме́ранай
наме́ранае		 наме́ранага наме́раных
Д. наме́ранаму наме́ранай наме́ранаму наме́раным
В. наме́раны (неадуш.)
наме́ранага (адуш.)		 наме́раную наме́ранае наме́раныя (неадуш.)
наме́раных (адуш.)
Т. наме́раным наме́ранай
наме́ранаю		 наме́раным наме́ранымі
М. наме́раным наме́ранай наме́раным наме́раных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наме́раны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. наме́раны наме́раная наме́ранае наме́раныя
Р. наме́ранага наме́ранай
наме́ранае		 наме́ранага наме́раных
Д. наме́ранаму наме́ранай наме́ранаму наме́раным
В. наме́раны (неадуш.)
наме́ранага (адуш.)		 наме́раную наме́ранае наме́раныя (неадуш.)
наме́раных (адуш.)
Т. наме́раным наме́ранай
наме́ранаю		 наме́раным наме́ранымі
М. наме́раным наме́ранай наме́раным наме́раных

Кароткая форма: наме́рана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наме́раны (к наме́раць) наме́ренный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наме́раны ​1, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намераць.

наме́раны ​2 і наме́ран, ‑рана; у знач. вык., з інф.

Які мае намер што‑н. зрабіць. [Азаркевіч:] Дык вось што я вам скажу: чужою галавою я жыць не намераны. Гурскі. Увесь век мы жыць Тут намераны. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́раны ​2 і наме́ран, ‑рана; у знач. вык., з інф.

Які мае намер што‑н. зрабіць. [Азаркевіч:] Дык вось што я вам скажу: чужою галавою я жыць не намераны. Гурскі. Увесь век мы жыць Тут намераны. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́ран

прэдыкатыў

наме́ран
наме́рана
наме́раны

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

малі́цца, малюся, молішся, моліцца; незак.

1. Звяртацца з малітвай да бога, святых. Акрамя няньчання дзяцей, у Васількі быў яшчэ адзін цяжкі абавязак — штодзень маліцца богу. Крапіва. А маці ноч бяссонную Малілася, каб бог Ад бед, ад гора чорнага Ёй сына пабярог. Панчанка. // перан. Вельмі моцна прасіцца. — Паночку, даражэнькі, — моліцца Сяргей, — няма ў мяне каня!.. Нікановіч.

2. перан.; на каго-што. Разм. Богатварыць, абагаўляць. [Маргарыта:] — Якія ж бываюць людзі, толькі падумаць! А Барыс жа на .. [Усевалада] маліўся. Скрыган. [Васіль:] — Я не намераны маліцца на лепшых звеннявых і на звенні, як вы робіце ў адносінах да Міхальчук. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)