налётчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Грабежнік, той, хто займаецца налётамі (у 3 знач.).

|| ж. налётчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

налё́тчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. налё́тчык налё́тчыкі
Р. налё́тчыка налё́тчыкаў
Д. налё́тчыку налё́тчыкам
В. налё́тчыка налё́тчыкаў
Т. налё́тчыкам налё́тчыкамі
М. налё́тчыку налё́тчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

налётчык м. налётчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налётчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца налётамі; грабежнік. Злавіць налётчыка. // перан. Пра таго, хто робіць налёты з мэтай ваеннага захопу, прыгнёту; агрэсар. Фашысцкія налётчыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налётчыца, ‑ы, ж.

Жан. да налётчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налётчик налётчык, -ка м.; (грабитель — ещё) грабе́жнік, -ка м., рабаўні́к, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)