нало́бнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нало́бнік нало́бнікі
Р. нало́бніка нало́бнікаў
Д. нало́бніку нало́бнікам
В. нало́бнік нало́бнікі
Т. нало́бнікам нало́бнікамі
М. нало́бніку нало́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нало́бнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Рамень у конскай вуздэчцы, які праходзіць упоперак ілба.

2. Павязка, якая завязваецца на галаву для падтрымкі валасоў у час работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нало́бнік м. нало́бник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нало́бнік, ‑а, м.

1. Частка конскай вуздэчку якая праходзіць упоперак ілба.

2. Рэменьчык, які завязваецца на галаву для падтрымкі валасоў у час работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нало́бник нало́бнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Набожнік ’вышыты рушнік, які вешалі на абразы’ (Касп., Сцяшк., Др.-Падб., Дэмб. 1; бых., Янк. Мат., Гарэц.; круп., Нар. сл., Бяльк.), укр. чарн. набо́жнік ’тс’. Да багі ’абразы’, хутчэй за ўсё ў выніку сцяжэння набожны рушнік або па прадуктыўнай мадэлі, параўн. нарожнік, налобнік, нарукиўнік і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)