нако́сніца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
нако́сніца |
нако́сніцы |
| Р. |
нако́сніцы |
нако́сніц |
| Д. |
нако́сніцы |
нако́сніцам |
| В. |
нако́сніцу |
нако́сніцы |
| Т. |
нако́сніцай
нако́сніцаю |
нако́сніцамі |
| М. |
нако́сніцы |
нако́сніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нако́сніца ж., вет. нако́стница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нако́сніца, ‑ы, ж.
Балючая цвёрдая пухліна на назе ў каня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нако́стница вет. нако́сніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)