наканава́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. накану́ецца накану́юцца
Прошлы час
м. наканава́ўся наканава́ліся
ж. наканава́лася
н. наканава́лася

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наканава́цца, ‑нуецца; зак.

Разм. Наперад, загадзя вырашыцца, абумовіцца, атрымаць пэўны кірунак. Адным словам, ва ўяўленнях.. [Настачкі] ужо выразна наканаваўся надзел свету ў часе на дзве палавіны: страшная мінуўшчына, калі яе яшчэ не было на свеце, і цяперашняе яе маленства. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

предопредели́ться прадвы́значыцца; вы́значыцца (напе́рад); абумо́віцца; наканава́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накано́ўвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да наканавацца.

2. Зал. да наканоўваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)