накалі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. накалю́ нака́лім
2-я ас. нака́ліш нака́ліце
3-я ас. нака́ліць нака́ляць
Прошлы час
м. накалі́ў накалі́лі
ж. накалі́ла
н. накалі́ла
Загадны лад
2-я ас. накалі́ накалі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час накалі́ўшы

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

накалі́ць, ‑калю, ‑каліш, ‑каліць; зак., каго-што.

1. Тое, што і напаліць (у 2 знач.).

2. перан. Разм. Давесці да напружанага, узбуджанага стану.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да накаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накаля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да накаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. накальваць — накаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́лены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад накаліць.

2. у знач. прым. Нагрэты да вельмі высокай тэмпературы.

3. у знач. прым. Разм. Вельмі напружаны, узбуджаны. Шэмет моўчкі ўстаў, абцягнуўся, абтрапаўся і зрабіў крок наперад. Адчувалася, што ён быў увесь як накалены. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. накаліць.

2. Ступень свячэння раскаленага цела; напал. Накал ніці лямпачкі.

3. перан. Высокая ступень напружання, узбуджэння. Палемічны накал. Накал гневу. □ Ёсць людзі, якіх перашкоды не толькі не палохаюць, а выклікаюць яшчэ большы накал і ахвоту да справы. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)