назначэ́нец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
назначэ́нец |
назначэ́нцы |
| Р. |
назначэ́нца |
назначэ́нцаў |
| Д. |
назначэ́нцу |
назначэ́нцам |
| В. |
назначэ́нца |
назначэ́нцаў |
| Т. |
назначэ́нцам |
назначэ́нцамі |
| М. |
назначэ́нцу |
назначэ́нцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
назначэ́нец, -нца м., разг. назначе́нец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
назначэ́нец, ‑нца, м.
Разм. Той, хто займае выбарную пасаду па назначэнню, а не ў выніку выбараў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
назначе́нец назначэ́нец, -нца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)