надко́сны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
надко́сны |
надко́сная |
надко́снае |
надко́сныя |
| Р. |
надко́снага |
надко́снай
надко́снае |
надко́снага |
надко́сных |
| Д. |
надко́снаму |
надко́снай |
надко́снаму |
надко́сным |
| В. |
надко́сны (неадуш.)
надко́снага (адуш.) |
надко́сную |
надко́снае |
надко́сныя (неадуш.)
надко́сных (адуш.) |
| Т. |
надко́сным |
надко́снай
надко́снаю |
надко́сным |
надко́снымі |
| М. |
надко́сным |
надко́снай |
надко́сным |
надко́сных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
надко́сны, ‑ая, ‑ае.
Які знаходзіцца над косцю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надко́стный надкасцявы́, надко́сны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Натко́сьнік ’меншы брат ці родзіч маладой’ (віл., З нар. сл.). Гл. надкосны ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)