надба́ўка, -і, ДМ -ба́ўцы, мн. -і, -ба́вак, ж.
1. гл. надбавіць.
2. Надбаўленая сума.
Атрымаць надбаўку.
|| прым. надба́вачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
надба́ўка ж., разг., в разн. знач. надба́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
надба́ўка, ‑і, ДМ ‑баўцы, ж.
Разм.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. надбавіць.
2. Надбаўленая сума. Сход парашыў выдаць маладзёжнаму звяну працэнтную надбаўку натураю. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надба́віць, -ба́ўлю, -ба́віш, -ба́віць; -ба́ўлены; зак., што і чаго (разм.).
Тое, што і набавіць.
|| наз. надба́ўка, -і, ДМ -ба́ўцы, мн. -і, -ба́вак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
надба́вка надба́ўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дапушча́льны, -ая, -ае.
Які можна дапусціць; магчымы, дазволены.
Дапушчальнае адхіленне.
Дапушчальная надбаўка.
|| наз. дапушча́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кла́снасць, ‑і, ж.
Прыналежнасць да пэўнага класа, разраду, групы ў вытворчай кваліфікацыі. Увесці сістэму класнасці спецыялістаў. Прэміяльная надбаўка за класнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Нада́ткі ’надбаўка зямлі (да прысядзібных участкаў)’ (лунін., Шатал.), ’кароткія загоны, дадаткі’ (беласт., Сл. ПЗБ). З наддиткі, да даць, параўн. у Насовіча: наддиток ’надбаўка’ (Нас.); формы з на- і над‑ адлюстроўваюць характэрную для славянскіх моў «канкурэнцыю» адпаведных прыназоўнікаў (ESSJ SG, 1, 127).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
працэ́нтны в разн. знач. проце́нтный;
~ная пазы́ка — проце́нтный заём;
~ная надба́ўка — проце́нтная надба́вка;
~ныя адно́сіны — мат. проце́нтные отноше́ния
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ла́жа ’плата за размен грошай’ (Гарэц., Нас.), укр. ла́жа ’задатак’, ’надбаўка’, польск. laża ’даплата’, ’прыбытак ад размену грошай’. Бел. лексема запазычана з польск. мовы (Слаўскі, 5, 73), у якой laża < іт. lʼaggio, якое з agio ’выгода’ пры пасрэдніцтве ст.-ням. lage, laže (XVI ст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)