нагу́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
нагу́льны |
нагу́льная |
нагу́льнае |
нагу́льныя |
| Р. |
нагу́льнага |
нагу́льнай
нагу́льнае |
нагу́льнага |
нагу́льных |
| Д. |
нагу́льнаму |
нагу́льнай |
нагу́льнаму |
нагу́льным |
| В. |
нагу́льны (неадуш.)
нагу́льнага (адуш.) |
нагу́льную |
нагу́льнае |
нагу́льныя (неадуш.)
нагу́льных (адуш.) |
| Т. |
нагу́льным |
нагу́льнай
нагу́льнаю |
нагу́льным |
нагу́льнымі |
| М. |
нагу́льным |
нагу́льнай |
нагу́льным |
нагу́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нагу́льны с.-х. нагу́льный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нагу́льны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Прызначаны для адкорму. Нагульныя авечкі. Нагульны маладняк. // Атрыманы ў выніку нагулу. Нагульны тлушч. // Прызначаны для нагулу жывёлы, рыбы. Нагульныя сажалкі. // Які займаецца развядзеннем жывёлы, рыбы для нагулу. Нагульная гаспадарка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нагу́льный с.-х. нагу́льны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)