Наго́рнае

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. Наго́рнае
Р. Наго́рнага
Д. Наго́рнаму
В. Наго́рнае
Т. Наго́рным
М. Наго́рным

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

наго́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. наго́рны наго́рная наго́рнае наго́рныя
Р. наго́рнага наго́рнай
наго́рнае		 наго́рнага наго́рных
Д. наго́рнаму наго́рнай наго́рнаму наго́рным
В. наго́рны (неадуш.)
наго́рнага (адуш.)		 наго́рную наго́рнае наго́рныя (неадуш.)
наго́рных (адуш.)
Т. наго́рным наго́рнай
наго́рнаю		 наго́рным наго́рнымі
М. наго́рным наго́рнай наго́рным наго́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

наго́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца на гарах, у гарах. Нагорная дуброва. Нагорны ручай. // Які бывае ў гарах. Нагорнае паветра.

2. Гарысты; высокі. Нагорны бераг ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)