Verbum

анлайнавы слоўнік

нагнята́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нагнята́нне ср. нагнета́ние; см. нагнята́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нагнята́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. нагнятаць — нагнясці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагнясці́, -гняту́, -гняце́ш, -гняце́; -гняцём, -гнецяце́, -гняту́ць; -гняці́; зак., што і чаго.

Пры дапамозе ціску перамясціць і сканцэнтраваць у абмежаванай прасторы (газ, вадкасць).

Н. паветра.

|| незак. нагнята́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. нагнята́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагнета́ние нагнята́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

псіхо́з, -у, м.

1. Псіхічная хвароба, а таксама ўвогуле ненармальнасць, дзівацтва ў псіхіцы чалавека.

2. перан. Нервовасць, нагнятанне страху ў адносінах да чаго-н., істэрыя.

Ваенны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завадне́нне, ‑я, н.

Спец. Нагнятанне, запампоўванне вады ў нафтавыя пласты з мэтай падтрымання і аднаўлення пластавага ціску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)