навелі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Пісьменнік, аўтар навел¹.

|| ж. навелі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

навелі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. навелі́ст навелі́сты
Р. навелі́ста навелі́стаў
Д. навелі́сту навелі́стам
В. навелі́ста навелі́стаў
Т. навелі́стам навелі́стамі
М. навелі́сце навелі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

навелі́ст м., лит. новелли́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навелі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Аўтар навел ​1. Праблема стварэння вобраза новага чалавека хвалявала беларускіх навелістаў 20‑х гадоў. Пшыркоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

новелли́ст лит. навелі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навелі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да навеліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)