нава́тарка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
нава́тарка |
нава́таркі |
| Р. |
нава́таркі |
нава́тарак |
| Д. |
нава́тарцы |
нава́таркам |
| В. |
нава́тарку |
нава́тарак |
| Т. |
нава́таркай
нава́таркаю |
нава́таркамі |
| М. |
нава́тарцы |
нава́тарках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нава́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.
Той, хто ўносіць і ажыццяўляе новыя, прагрэсіўныя ідэі, прыёмы ў якой-н. галіне дзейнасці.
Наватары вытворчасці.
|| ж. нава́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).
|| прым. нава́тарскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)