міравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. міравы́ мірава́я міраво́е міравы́я
Р. міраво́га міраво́й
міраво́е		 міраво́га міравы́х
Д. міраво́му міраво́й міраво́му міравы́м
В. міравы́ (неадуш.)
міраво́га (адуш.)		 міраву́ю міраво́е міравы́я (неадуш.)
міравы́х (адуш.)
Т. міравы́м міраво́й
міраво́ю		 міравы́м міравы́мі
М. міравы́м міраво́й міравы́м міравы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мирово́й​II (примирительный)

1. прил. міравы́;

мирова́я сде́лка міраво́е пагадне́нне;

мирово́й посре́дник ист. міравы́ пасрэ́днік;

2. сущ., ист. міравы́, -во́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міравы́ ​1, ‑ая, ‑ое.

1. Звязаны з устанаўленнем мірных адносін паміж спрэчнымі бакамі. Міравое пагадненне.

2. у знач. наз. мірава́я, ‑ой, ж. Мірнае вырашэнне спрэчкі, сваркі. [Алена:] — Ці не сватацца ты, Лёнік, прыйшоў? Чаму ж адзін? — Спачатку завітаў да Ады на міравую. Пасварыліся мы з ёю трошкі. — Вунь што, а яна мне нічога не сказала. Пальчэўскі.

3. У царскай Расіі і ў некаторых буржуазных краінах — звязаны з судовымі органамі, якія разбіраюць, галоўным чынам, дробныя грамадзянскія і крымінальныя справы. Міравы суд. Міравы пасрэднік. Міравы суддзя.

•••

Міравая здзелка гл. здзелка.

міравы́ ​2, ‑ая, ‑ое.

Разм. Вельмі добры, цудоўны. — Капітан наш міравы! — задаволена паціраючы рукі, з юначым запалам хваліцца лейтэнант. Васілевіч. [Шэмет:] — Пагодка, я, гляджу, заўтра міравая будзе. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)