міне́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. міне́я міне́і
Р. міне́і міне́й
Д. міне́і міне́ям
В. міне́ю міне́і
Т. міне́яй
міне́яю		 міне́ямі
М. міне́і міне́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міне́я ж., церк. мине́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міне́я, ‑і, ж.

Царкоўная кніга з тэкстам набажэнстваў на кожны дзень месяца.

[Ад грэч. mēnaja — месячны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Міне́я ’царкоўная кніга з тэкстам набажэнстваў на кожны дзень месяца, якая змяшчае і жыцці святых, апавяданні аб царкоўных святах’ (ТСБМ). Ст.-рус. минеꙗ ’тс’ (XI ст.), запазычанае з с.-грэч. μηναῖον, мн. л. μηναῖα ’месячныя’ (Праабражэнскі, 1, 537; Фасмер, 2, 624).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чэ́цця-міне́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. чэ́цця-міне́я
Р. чэ́цці-міне́і
Д. чэ́цці-міне́і
В. чэ́ццю-міне́ю
Т. чэ́ццяй-міне́яй
чэ́ццяй-міне́яю
М. чэ́цці-міне́і

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

чэ́цця-міне́я, чэцці-мінеі, ж.

Тое, што і мінея.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)