мялава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мялава́ты мялава́тая мялава́тае мялава́тыя
Р. мялава́тага мялава́тай
мялава́тае		 мялава́тага мялава́тых
Д. мялава́таму мялава́тай мялава́таму мялава́тым
В. мялава́ты (неадуш.) мялава́тую мялава́тае мялава́тыя (неадуш.)
Т. мялава́тым мялава́тай
мялава́таю		 мялава́тым мялава́тымі
М. мялава́тым мялава́тай мялава́тым мялава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мя́лаваты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мя́лаваты мя́лаватая мя́лаватае мя́лаватыя
Р. мя́лаватага мя́лаватай
мя́лаватае		 мя́лаватага мя́лаватых
Д. мя́лаватаму мя́лаватай мя́лаватаму мя́лаватым
В. мя́лаваты (неадуш.)
мя́лаватага (адуш.)		 мя́лаватую мя́лаватае мя́лаватыя (неадуш.)
мя́лаватых (адуш.)
Т. мя́лаватым мя́лаватай
мя́лаватаю		 мя́лаватым мя́лаватымі
М. мя́лаватым мя́лаватай мя́лаватым мя́лаватых

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мялава́ты прост. неуклю́жий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мя́лаваты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Непаваротлівы, няспрытны; нязграбны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мя́лісты ’мялаваты’ (карэліц., Нар. лекс.). Да мяла (гл.). Аб суфіксе ‑іст гл. Бел. гр.₂, 1, 303.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мя́ла, мя́ло, мʼя́ло, стол., іван. мня́ло, мне́ло ’драўляны таўкач для бульбы або каб церці мак’; мя́ла (а таксама мялава́ты, мя́лаваты) ’няспрытны, непаваротлівы, нязграбны чалавек’ (ТСБМ, Янк. БП, Федар. 2, Растарг., Шат., Мат. Гом., Сл. Брэс., Сл. ПЗБ; слонім., Нар. словатв.), мя́ла, мя́лка, мя́лачка ’мялка для льну ці канапель’ (Нас., Сл. ПЗБ, Мат. Гом.), мя́ла ’лупцоўка’ (Ян.), ’пашча, зяпа, рот’ (Касп., Бяльк.). Укр. мʼя́ло, мня́ло, рус. мя́ло. Усх.-слав. Узыходзіць да прасл. mẹdlo (Трубачоў, Этимология–1963, 17, 18 і 20). Да мяць (гл.). Параўн. таксама мя́ліца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)