му́чаніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. му́чаніца му́чаніцы
Р. му́чаніцы му́чаніц
Д. му́чаніцы му́чаніцам
В. му́чаніцу му́чаніц
Т. му́чаніцай
му́чаніцаю		 му́чаніцамі
М. му́чаніцы му́чаніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

му́чаніца ж. му́ченица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

му́чаніца, ‑ы, ж.

Жан. да мучанік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́чанік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто перанёс ці пераносіць якія-н. мукі, пакуты.

Хрысціянскія мучанікі.

|| ж. му́чаніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

му́ченица му́чаніца, -цы ж.; паку́тніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Муча́нка, му́чанкі, му́чаніца, му́чаныця ’каўбаса са свіной крыві і мукі, грэчневай кашы’ (драг., пін., Вешт., Сл. Брэс. і Нар. лекс.; петрык., Мат. Гом.). Да мука́ (гл.). Адпрыметнікавае ўтварэнне з суфіксам ‑к‑a (Сцяцко, Афікс. наз., 114).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)