мутэ́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мутэ́рка мутэ́ркі
Р. мутэ́ркі мутэ́рак
Д. мутэ́рцы мутэ́ркам
В. мутэ́рку мутэ́ркі
Т. мутэ́ркай
мутэ́ркаю		 мутэ́ркамі
М. мутэ́рцы мутэ́рках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Мутэрка ’гайка’ (Гарэц., Др.-Падб.; ашм., Сцяшк. Сл.). Да му́тра (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мінтэрка ’гайка’ (Касп.). З мутэрка (гл.). З польск. muterka < mutra ’тс’, якое з ням. Mutter ’тс’. Другасная назалізацыя (‑н‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лютэрка (ж.) ’драўлянае маленькае колца калаўрота, якое знаходзіцца побач са шпулькай і перадае ёй рух вялікага кола’ (в.-дзв., Шатал.). Да мутэрка (гл.). Параўн. таксама літэрка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Му́тра ’гайка на возе, якая трымае кола ў драбінах’ (Масл., Сл. ПЗБ, палес., Жыв. сл.; навагр., Шатал.), ’гайка, якая трымае атосу’ (Масл., Сцяшк. Сл.), пін. мутэрка ’гайка’ (Сл. Брэс.). Праз польск. mutra (Мацкевіч, Сл. ПЗБ, 3, 88) з ням. Mutter ’гайка’ < ’маці’ (Клюге₂₀, 496).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)