мурча́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мурчу́ |
мурчы́м |
| 2-я ас. |
мурчы́ш |
мурчыце́ |
| 3-я ас. |
мурчы́ць |
мурча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мурча́ў |
мурча́лі |
| ж. |
мурча́ла |
| н. |
мурча́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мурчы́ |
мурчы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мурчучы́ |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Мурча́ць, мурчэць ’бурчаць’, ’ціха вурчаць (пра ката), муркаць’ (Грыг., Сл. ПЗБ, Ян; мазыр., Шатал.), ’мармытаць’ (Крыў., Са сл. Дзіс.). Укр. мурча́ти ’тс’, рус. мурчать, мурчеть, польск. mruczeć ’тс’, чэш. mručeti, mrukati, mrčeti, славац. mručať, славен. mŕčati, серб.-харв. мр́штати ’бурчэць у жываце’. Старое гукапераймальнае ўтварэнне, мае паралелі першай зычнай m‑/b‑/v‑. І.‑е. паралелі: літ. ur̃kti ’бурчаць’, ’вурчаць’, лац. urcare ’раўці, крычаць (аб рысі)’ (Міклашыч, 384; Траўтман, 353; Буга, Rinkt., 1, 492; Фасмер, 3, 14; Махэк₂, 381; Бязлай, 2, 200).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мурчэ́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мурчу́ |
мурчы́м |
| 2-я ас. |
мурчы́ш |
мурчыце́ |
| 3-я ас. |
мурчы́ць |
мурча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мурчэ́ў |
мурчэ́лі |
| ж. |
мурчэ́ла |
| н. |
мурчэ́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мурчы́ |
мурчы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мурчучы́ |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)