месі́я, -і, м. (кніжн.).

Пасланец Бога, які павінен прыйсці на зямлю і выратаваць чалавечы род ад зла і пакут.

|| прым. месія́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

месі́я

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз.
Н. месі́я
Р. месі́і
Д. месі́ю
В. месі́ю
Т. месі́ем
М. месі́ю

Крыніцы: nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Месі́я ж., рел. Месси́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

месі́я, ‑і, м.

Кніжн. У іудзейскай і хрысціянскай рэлігіі — пасланец бога, які павінен прыйсці на зямлю і выратаваць род чалавечы ад зла і пакут.

[Ад стараж.-яўр. mašī'ah — памазанік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Месі́я ’пасланец бога, які павінен прыйсці на зямлю і выратаваць род чалавечы ад пакут’ (ТСБМ). Яшчэ ст.-рус. мессия, месия ’тс’ (XII ст.), ст.-бел. месия (XV ст.). Форма месіяш ’тс’ (Нас.), ст.-бел. месияшъ, месиашъ, мессияшъ, месыашъ ’тс’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск. mesyjasz ’месія’, якое праз лац. messīas ад ст.-яўр. māsziāh ’памазаны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 176).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

месси́я рел. месі́я, -сі́і м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мація́ша ’месія’ (Шат.). З польск. Mesjasz ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Машыя́ш ’чорт, сатана, прайдзісвет’ (ТС). З польск. Mesjasz ’месія’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Масія́ш, мъсья́ш ’антыхрыст, які з’явіцца перад страшным судом, ілжэзбавіцель’ (Мядзв.; полац., Нар. лекс.), ’звадыяш’ (в.-дзв., Шатал.), ’вялікі хлус, прайдзісвет’, ’гарэза’ (міёр., З нар. сл.). Праз польск. Mesjasz з с.-лац. Messias ’месія, збавіцель’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)