менава́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мяну́юся |
мяну́емся |
| 2-я ас. |
мяну́ешся |
мяну́ецеся |
| 3-я ас. |
мяну́ецца |
мяну́юцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
менава́ўся |
менава́ліся |
| ж. |
менава́лася |
| н. |
менава́лася |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мяну́ючыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Менава́ць ’згадваць’, ’называць паводле імені’, менава́цца ’называцца’ (Нас.), ст.-бел. меновати, мяновати, менити, мянити ’тс’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск. mianować, mienić ’тс’ (Жураўскі, SlOr, 10, 1961, 40; Булыка, Лекс. запазыч., 130; Свяжынскі, БЛ, 7, 1975, 48). Сюды ж ме́нка ’згадка, упамінанне’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)