маяра́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. маяра́тны маяра́тная маяра́тнае маяра́тныя
Р. маяра́тнага маяра́тнай
маяра́тнае		 маяра́тнага маяра́тных
Д. маяра́тнаму маяра́тнай маяра́тнаму маяра́тным
В. маяра́тны (неадуш.)
маяра́тнага (адуш.)		 маяра́тную маяра́тнае маяра́тныя (неадуш.)
маяра́тных (адуш.)
Т. маяра́тным маяра́тнай
маяра́тнаю		 маяра́тным маяра́тнымі
М. маяра́тным маяра́тнай маяра́тным маяра́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маяра́тны юр. майора́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маяра́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да маярату, з’яўляецца маяратам. Маяратны маёнтак. Маяратнае наследаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маяра́т, -у, М -ра́це, м. (гіст.).

1. Парадак атрымання спадчыны, пры якім зямельнае ўладанне пераходзіць старэйшаму сыну або старэйшаму ў родзе.

2. Нерухомая маёмасць, на якую пашырана такое права.

|| прым. маяра́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

майора́тный маяра́тны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)