махно́вец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
махно́вец |
махно́ўцы |
| Р. |
махно́ўца |
махно́ўцаў |
| Д. |
махно́ўцу |
махно́ўцам |
| В. |
махно́ўца |
махно́ўцаў |
| Т. |
махно́ўцам |
махно́ўцамі |
| М. |
махно́ўцу |
махно́ўцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
махно́вец, -но́ўца м., ист. махно́вец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
махно́вец ист. махно́вец, -но́ўца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
махно́вец, ‑ноўца, м.
Гіст. Той, хто належаў да банды Махно.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)