ма́танька
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ма́танька |
ма́танькі |
| Р. |
ма́танькі |
ма́танек |
| Д. |
ма́таньцы |
ма́танькам |
| В. |
ма́таньку |
ма́танек |
| Т. |
ма́танькай
ма́танькаю |
ма́танькамі |
| М. |
ма́таньцы |
ма́таньках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
*Мат́анька, драг. ма́тычыла, бяроз. матэ́нька, ма́тня ’адзін з саламяных снапкоў, звязаны з некалькіх (3–5) пучкоў саломы каля гузыра, якімі пакрываецца ўся страха, апрача ніжняга рада’ (Нар. сл.). Да ма́та (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)