маністы́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. маністы́чны маністы́чная маністы́чнае маністы́чныя
Р. маністы́чнага маністы́чнай
маністы́чнае		 маністы́чнага маністы́чных
Д. маністы́чнаму маністы́чнай маністы́чнаму маністы́чным
В. маністы́чны (неадуш.)
маністы́чнага (адуш.)		 маністы́чную маністы́чнае маністы́чныя (неадуш.)
маністы́чных (адуш.)
Т. маністы́чным маністы́чнай
маністы́чнаю		 маністы́чным маністы́чнымі
М. маністы́чным маністы́чнай маністы́чным маністы́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маністы́чны филос. (относящийся к монизму) монисти́ческий; (проникнутый монизмом) монисти́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маністы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да манізму. Маністычны погляд. Маністычная тэорыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мані́зм, -у, м.

Філасофскае вучэнне, якое лічыць асновай свету толькі адзін пачатак — матэрыю або дух.

Навуковы матэрыялістычны м.

Ідэалістычны м.

|| прым. маністы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

монисти́ческий маністы́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

монисти́чный маністы́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)