манты́чыць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
манты́чу |
манты́чым |
| 2-я ас. |
манты́чыш |
манты́чыце |
| 3-я ас. |
манты́чыць |
манты́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
манты́чыў |
манты́чылі |
| ж. |
манты́чыла |
| н. |
манты́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
манты́ч |
манты́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
манты́чачы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Манта́ч ’хлус, марнатравец’, манта́чыць ’марнатравіць’, ’падманваць’ (ТСБМ, Нас., КЭС, лаг.), манты́чыць ’транжырыць’ (Нар. Гом.). З польск. mantacz ’спрытнюга, махляр, круцель, хлус’, якое з matacz ’тс’. Устаўное ‑н‑ з’явілася пад уплывам пачатковага насавога м‑ або пры ад’ідэацыі франц. menteur ’хлус’ (Варш. сл., 2, 876).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)