Манту́н ’ілгун’ (ганц., Нар. лекс.), як і ўкр. мантя́р ’тс’, з устаўным экспрэсіўным ‑н‑. Аналагічна бел. манты́ць (гл.), манцыкле́та (Мат. Гом.), польск. manteria < materia, mantacz < matacz ’хлус’. Да мані́ць ’хлусіць’ (гл.). Не выключана, аднак, кантамінацыя бел. маню́ка і зах.-палес. (драг.) мутюн.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Манту́ны
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Манту́ны |
| Р. |
Манту́н
Манту́наў |
| Д. |
Манту́нам |
| В. |
Манту́ны |
| Т. |
Манту́намі |
| М. |
Манту́нах |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)