мане́ра
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
мане́ра |
мане́ры |
| Р. |
мане́ры |
мане́р |
| Д. |
мане́ры |
мане́рам |
| В. |
мане́ру |
мане́ры |
| Т. |
мане́рай
мане́раю |
мане́рамі |
| М. |
мане́ры |
мане́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
мане́ра, -ы, мн. -ы, -не́р, ж.
1. Спосаб дзеяння, прыём, тая або іншая асаблівасць паводзін.
М. гаварыць.
2. толькі мн. Знешнія формы паводзін.
Дрэнныя манеры.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мане́ра ж.
1. (образ действия) мане́ра;
2. (совокупность приёмов) мане́ра;
м. пісьма́ — мане́ра письма́;
3. только мн. мане́ры;
до́брыя ~ры — хоро́шие мане́ры
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мане́ра, ‑ы, ж.
1. Спосаб дзеяння, прыём. Тое, што мы завём подзвігам, — для.. [М. Багдановіча] натуральная манера мысліць і жыць. М. Стральцоў. Такая манера запытання па меншай меры сведчыла аб непавазе да асобы войта, і, па-другое, мела ў сабе як бы характар допыту. Колас. // Звычка, прывычка. — Што за манера з госцем праз зачыненыя дзверы размаўляць? Новікаў.
2. Сукупнасць прыёмаў, характэрных рыс творчасці. Пісьменнік [К. Чорны] прынёс у літаратуру свае тэмы, арыгінальную манеру пісьма. Лужанін.
3. толькі мн. (мане́ры, ‑пер). Знешнія формы паводзін, спосаб трымацца. Перада мной сядзеў сімпатычны інтэлігентны чалавек.. Непасрэдныя і сяброўскія манеры гэтага чалавека выклікалі мяне да шчырасці. Карпюк. [Язэп] чалавек спрытны, адзеты на гарадскі лад, манеры ў яго, як у пана. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мане́ра ’спосаб дзеяння, прыём’, мане́ры ’сукупнасць прыёмаў’, ’знешнія формы паводзін, спосаб трымацца’ (ТСБМ, Нас., Бяльк.; шальч., Сл. ПЗБ), мане́рны ’прыгожы з выгляду’ (Нас.). З польск. maniera (maniery), якое непасрэдна з франц. manière (Кюнэ, 75; SWO, 450; Фасмер, 2, 568).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ша́рж
‘манера’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ша́рж |
| Р. |
ша́ржу |
| Д. |
ша́ржу |
| В. |
ша́рж |
| Т. |
ша́ржам |
| М. |
ша́ржы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
по́чырк, -у, мн. -і, -аў, м.
1. Манера пісаць, характар абрысаў літар.
Каліграфічны п.
2. перан. Індывідуальная манера, характэрныя рысы.
Творчы п. масшака.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
по́свіст, -у, М -сце, м.
Асобая манера свістаць, свіст.
Салаўіны п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зама́шка ж., разг. (манера) зама́шка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)