манахро́м
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
манахро́м |
манахро́мы |
| Р. |
манахро́ма |
манахро́маў |
| Д. |
манахро́му |
манахро́мам |
| В. |
манахро́м |
манахро́мы |
| Т. |
манахро́мам |
манахро́мамі |
| М. |
манахро́ме |
манахро́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
манахро́м, ‑а, м.
Спец. Аднаколерны прадмет.
[Ад грэч. mónos — адзін і chrōma — фарба.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)