манахо́рд

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манахо́рд манахо́рды
Р. манахо́рда манахо́рдаў
Д. манахо́рду манахо́рдам
В. манахо́рд манахо́рды
Т. манахо́рдам манахо́рдамі
М. манахо́рдзе манахо́рдах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

манахо́рд м., муз. монохо́рд

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манахо́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

1. Спец. Прылада для вызначэння вышыні тону струны і яе частак, якая складаецца з нацягнутай на драўляную падстаўку струны.

2. Старажытны грэчаскі аднаструнны шчыпковы музычны інструмент.

[Ад грэч. mónos — адзін і chordē — струна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

монохо́рд физ., муз. манахо́рд, -да м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)