манама́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. манама́н манама́ны
Р. манама́на манама́наў
Д. манама́ну манама́нам
В. манама́на манама́наў
Т. манама́нам манама́намі
М. манама́не манама́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

манама́н м., мед. монома́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манама́н, ‑а, м.

Чалавек, хворы на манаманію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

монома́н мед. манама́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манама́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да манаман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)