мако́ўнік, -у, м., зб.

Макавыя сцёблы.

Сноп макоўніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мако́ўнік

‘макавыя сцёблы’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. мако́ўнік
Р. мако́ўніку
Д. мако́ўніку
В. мако́ўнік
Т. мако́ўнікам
М. мако́ўніку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мако́ўнік, -ку м. ма́ковые сте́бли

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мако́ўнік, ‑у, м., зб.

Макавыя сцёблы з лісцем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Макоўнік (зб.) ’макавыя сцёблы з лісцем’ (ТС, Касп., гом., Мат. Гом.) — параўн. ДАБМ, к. 278–280. Да мак (гл.). Гл. таксама макаўнік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ма́ковник кул. мако́ўнік, -ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Макаўнік 2 ’пірог з макам’ (Мат. Гом.), макоўнік ’тс’ (Ян.), укр. маківни́к ’праснак з мёду і маку’. Рус. ма́ковник, польск. makownik, чэш. makovník ’тс’. Да мак, макавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)