ліцэ́нзія, -і, мн. -і, -зій, ж. (спец.).

1. Дазвол на права выкарыстання чаго-н., на права вырабу якой-н. прадукцыі.

Патэнтная л.

|| прым. ліцэнзі́йны, -ая, -ае.

Ліцэнзійнае пагадненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ліцэ́нзія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ліцэ́нзія ліцэ́нзіі
Р. ліцэ́нзіі ліцэ́нзій
Д. ліцэ́нзіі ліцэ́нзіям
В. ліцэ́нзію ліцэ́нзіі
Т. ліцэ́нзіяй
ліцэ́нзіяю		 ліцэ́нзіямі
М. ліцэ́нзіі ліцэ́нзіях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ліцэ́нзія ж., эк. лице́нзия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліцэ́нзія, ‑і, ж.

Спец.

1. Дазвол дзяржаўных органаў на ўвоз тавараў з-за граніцы або на вываз іх за граніцу; дакумент, у якім аформлены гэты дазвол.

2. Дазвол на выкарыстанне чаго‑н. (запатэнтаванага вынаходства і пад.); дакумент, у якім аформлены гэты дазвол.

[Лац. licentia — права, дазвол.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ліцэнзія ’дазвол дзяржаўных органаў на выкарыстанне чаго-небудзь’, відавочна, запазычана ў наш час з рус. мовы, хаця мае аналаг у ст.-бел. лиценция ’дазвол’, ’свабода’ (1603 г.), якое запазычана са ст.-польск. licencyja ’свабода, адыход ад агульных правіл, дазвол’ (XVI ст.) (Булыка, Лекс. запазыч., 40) < с.-лац. licentia ’дазвол на выкладанне ва універсітэце’ < лац. ’воля, свабода’ (Слаўскі, 4, 226–227).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лице́нзия ліцэ́нзія, -зіі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)