ліха́ч
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ліха́ч |
ліхачы́ |
| Р. |
ліхача́ |
ліхачо́ў |
| Д. |
ліхачу́ |
ліхача́м |
| В. |
ліхача́ |
ліхачо́ў |
| Т. |
ліхачо́м |
ліхача́мі |
| М. |
ліхачу́ |
ліхача́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ліха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Рамізнік з франтаватым экіпажам на добрым кані (уст.).
Наняць ліхача.
2. Шафёр, вадзіцель, які грэбуе правіламі бяспекі язды.
З такім ліхачом боязна ехаць.
|| прым. ліха́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ліха́ч, -ча́ м., в разн. знач. лиха́ч
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ліха́ч, ‑а, м.
1. Неадабр. Вадзіцель машыны, які з-за самахвальства грэбуе правіламі бяспекі язды. Шафёр [цяпер] вёў машыну з асцярожнасцю вучня: куды знік той ліхач, які ляцеў па лясной дарозе з хуткасцю ветру. Шамякін.
2. Уст. Фурман экіпажа, запрэжанага добрым жвавым канём, а таксама экіпаж з такім канём. Я пагнаў сані пад самы флігель, адгарнуў футравую папаху. Так рабілі тыя ліхачы, што аднаго разу прывозілі паноў у нашу карчму. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ліха́ч ’д’ябал’ (Зайцава, Лінгв. дасл.), смал. ’нячысцік’. Да лі́ха (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лиха́ч
1. ліха́ч, -ча́ м.;
2. (удалец) фольк. зух, род. зу́ха м.; (хват) хват, род. хва́та м.;
шофёр-лиха́ч шафёр-ліха́ч;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
галаварэ́з, ‑а, м.
Разм.
1. Забойца, бандыт. Фашысцкія галаварэзы.
2. Ліхач, сарвігалава. Пагладжваючы свае пышныя вусы, Васіль Каравай дабрадушна адказваў: «...Паглядзела, што мой характар — крэмень, ну і адважылася пайсці за такога галаварэза. Праўда, Верачка?» Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)