Лісі́цы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лісі́цы
Р. Лісі́цаў
Лісі́ц
Д. Лісі́цам
В. Лісі́цы
Т. Лісі́цамі
М. Лісі́цах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лісі́ца

‘грыб; прыстасаванне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лісі́ца лісі́цы
Р. лісі́цы лісі́ц
Д. лісі́цы лісі́цам
В. лісі́цу лісі́цы
Т. лісі́цай
лісі́цаю		 лісі́цамі
М. лісі́цы лісі́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лісі́ца

‘жывёліна; хітры чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лісі́ца лісі́цы
Р. лісі́цы лісі́ц
Д. лісі́цы лісі́цам
В. лісі́цу лісі́ц
Т. лісі́цай
лісі́цаю		 лісі́цамі
М. лісі́цы лісі́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мышкава́ць, ‑куе; незак.

Лавіць мышэй (пераважна аб лісіцы). Лісіцы мышкуюць у палях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падлі́сак, ‑ска, м.

1. Маладая лісіца.

2. Помесь лісіцы і сабакі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ліся́нкі ’лісіцы (грыбы)’ (добр., Мат. Гом.). Да ліс (гл.). Суфікс, як у ваўнянкі, валавянкі, лісічанкі, паганкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ На́рыск ’след ваўка, лісіцы’ (Інстр. 2), рус. на́рыск ’след на снезе ад хутка бягучага звера’. Да рыскаць ’бегаць; кідацца ў розныя бакі’, параўн. рус. нарыскивать ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бато́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; незак.

Уст. Учыняць кару, катаваць батагом ці чым‑н. іншым. Ірад меў шляхецкі ўбор і хітры Твар лісіцы І ў руках бізун, Якім батожыў мужыкоў заўсёды. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які адносіцца да пароды хартоў з доўгай пакручастай поўсцю. Псовы хорт.

2. у знач. наз. псо́выя, ‑ых. Сямейства млекакормячых, да якога адносяцца сабакі, ваўкі, лісіцы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укараці́цца, ‑роціцца; зак.

1. Зрабіцца карацейшым, меншым па даўжыні, працягласці. Кажуць людзі, што калісьці хвост у зайца быў пушысцей і даўжэй, чым у лісіцы. Як ён мог укараціцца, стаць такім, што смеху варты? Дубоўка.

2. Стаць менш працяглым у часе. Дні ўкараніліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)