лінчава́ць, -чу́ю, -чу́еш, -чу́е; -чу́й; -чава́ны; зак. і незак., каго (што).

Падвергнуць (падвяргаць) самасуду, так званаму суду Лінча.

|| наз. лінчава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лінчава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. лінчу́ю лінчу́ем
2-я ас. лінчу́еш лінчу́еце
3-я ас. лінчу́е лінчу́юць
Прошлы час
м. лінчава́ў лінчава́лі
ж. лінчава́ла
н. лінчава́ла
Загадны лад
2-я ас. лінчу́й лінчу́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час лінчу́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лінчава́ць несов. линчева́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лінчава́ць, ‑чую, ‑чуеш, ‑чуе; зак. і незак., каго.

Падвергнуць (падвяргаць) самасуду, суду Лінча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

линчева́ть несов. лінчава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лінчава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. лінчаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лінчава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад лінчаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)