ляўка́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ляўка́с
Р. ляўка́су
Д. ляўка́су
В. ляўка́с
Т. ляўка́сам
М. ляўка́се

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ляўка́с, -су м., спец. левка́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ляўка́с, ‑у, м.

Грунт пад афарбоўку або пазалоту на драўляных вырабах.

[Ад грэч. leukos — белы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ляўка́с ’грунт пад афарбоўку або пазалоту на драўляных вырабах’ (ТСБМ). Запазычана з с.-грэч. λευκάς ’замазка з вапны і гліны’ < ст.-грэч. λευκός ’белы, ясны, сівы’, ’золата, змешанае са срэбрам’ (Фасмер, Этюды, 112; Мацэнаўэр, Cizí sl., 240).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

левка́с иск. ляўка́с, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)