ляжэ́йка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ляжэ́йка |
ляжэ́йкі |
| Р. |
ляжэ́йкі |
ляжэ́ек |
| Д. |
ляжэ́йцы |
ляжэ́йкам |
| В. |
ляжэ́йку |
ляжэ́йкі |
| Т. |
ляжэ́йкай
ляжэ́йкаю |
ляжэ́йкамі |
| М. |
ляжэ́йцы |
ляжэ́йках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ляжэйка ’жалейка’ (паст., Сл. ПЗБ) — у выніку перастаноўкі зычных ж ⟷ л.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ляжа́йка ’ляжанка ля печы’, ’комін-ляжак’ (пух., З нар. сл.; уздз., Нар. словатв.; навагр., Сцяшк. Сл.), ляжэйка ’бакавыя дошкі ў возе’ (астрав., Сцяшк. Сл.; круп., Жыв. сл.; Касп., Сл. ПЗБ), ліжа́йка ’бакавы брусок асновы панарада’ (КЭС, лаг.), валож. ляжэ́я ’папярочная палка-ворчык у сасе, да якой прымацоўваюцца аглоблі’ (Жыв. сл.). Ст.-рус. лежайка, лежейка, лежая ’знак > (гарызантальны вугал) у бортніцкіх знамёнах’. Да прасл. ležajьka (Трубачоў, Эт. сл., 14, 158), якое з ležaja/ležajь (< ležati), роднаснага з ляжа́й (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)