лю́кавы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
лю́кавы |
лю́кавая |
лю́кавае |
лю́кавыя |
| Р. |
лю́кавага |
лю́кавай
лю́кавае |
лю́кавага |
лю́кавых |
| Д. |
лю́каваму |
лю́кавай |
лю́каваму |
лю́кавым |
| В. |
лю́кавы (неадуш.)
лю́кавага (адуш.) |
лю́кавую |
лю́кавае |
лю́кавыя (неадуш.)
лю́кавых (адуш.) |
| Т. |
лю́кавым |
лю́кавай
лю́каваю |
лю́кавым |
лю́кавымі |
| М. |
лю́кавым |
лю́кавай |
лю́кавым |
лю́кавых |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
люк, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Адтуліна, якая закрываецца векам, напр., на палубе карабля, і інш.
Каналізацыйны л.
2. Адтуліна для зброі ў борце судна, самалёта і інш. (спец.).
Люкі для кулямётаў.
|| прым. лю́кавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)