любо́вь ж.
1. (привязанность) любо́ў, род. любві́ ж., лю́басць, -ці ж.;
любо́вь к оте́честву любо́ў (лю́басць) да ба́цькаўшчыны;
любо́вь к лю́дям любо́ў (лю́басць) да людзе́й;
бра́тская любо́вь бра́цкая (бра́тняя) любо́ў;
матери́нская любо́вь ма́тчына любо́ў;
2. (чувственное влечение) каха́нне, -ння ср., любо́ў, род. любві́ ж.;
объясня́ться в любви́ прызнава́цца ў каха́нні;
жени́ться по любви́ жані́цца па любві́;
3. (склонность, расположение, влечение) лю́басць, -ці ж., замілава́нне, -ння ср.;
с любо́вью з лю́басцю, з замілава́ннем;
пита́ть любо́вь к кому́, чему́ любі́ць каго́, што;
◊
из любви́ к иску́сству шутл. з лю́басці да спра́вы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каха́нне ср. любо́вь ж.; (сильная любовь — ещё) страсть ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лесбі́йскі: ~кая любо́ў лесби́йская любо́вь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
лю́басць ж. любо́вь; привя́занность;
л. да сы́на — любо́вь (привя́занность) к сы́ну;
л. да сваёй спра́вы — любо́вь к своему́ де́лу;
2. см. любата́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
любо́ў, -бві́ и -бо́ві ж., в разн. знач. любо́вь; (чувство близости — ещё) привя́занность;
л. да ба́цькаўшчыны — любо́вь к оте́честву;
ма́тчына л. — матери́нская любо́вь;
л. да людзе́й — любо́вь к лю́дям;
жані́цца па любві́ — жени́ться по любви́;
л. да сям’і́ — любо́вь (привя́занность) к семье́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
э́рос (страсть, любовь) э́рас, -су м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
любо́шчы, -шчаў ед. нет, прост. любо́вь ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
неразделённый непадзе́лены, нераздзе́лены;
неразделённая любо́вь нераздзе́ленае каха́нне, каха́нне без узае́мнасці.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Любоў ’пачуццё глыбокай прыхільнасці, адданасці’, ’каханне’, ’схільнасць, цяга да чаго-небудзь’ (ТСБМ, Бяльк., ТС, Яруш.). Укр. любов, рус. любовь, ст.-рус. любовь, любы, славен. ljubȋ, ljubȃv, серб.-харв. љу́би, љу́бав, макед. љубов, балг. любо́в, либо́в, ст.-слав. любы. Прасл. lʼuby, lʼubъve ўтвораны ад прыметніка lʼubъ (Бернекер, 756; Фасмер, 2, 544; Младэнаў, 283; Скок, 2, 338; БЕР, 3, 573–574). Паводле Бірнбаўма (VII Međunar. Slavistički kongres, Knjiga refer., 1, Zagreb, 1978), словы з коранем lʼub‑ першапачаткова азначалі ’актыўнае каханне’, а з коранем mil‑ — ’пасіўнае, жаданае каханне’. Іншыя словы (lask‑, koxa‑) атрымалі значэнне ’каханне’ на працягу развіцця слав. моў. Гл. таксама Трубачоў (Эт. сл., 15, 185–186).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
и́стинный праўдзі́вы, сапра́ўдны; (неподдельный — ещё) шчы́ры;
и́стинная любо́вь шчы́рае (сапра́ўднае) каха́нне;
и́стинная пра́вда шчы́рая пра́ўда;
и́стинный друг шчы́ры (сапра́ўдны) ся́бар.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)