лысу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лысу́н лысуны́
Р. лысуна́ лысуно́ў
Д. лысуну́ лысуна́м
В. лысуна́ лысуно́ў
Т. лысуно́м лысуна́мі
М. лысуне́ лысуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лысу́н зоол. лысу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лысу́н, -на́ м.

1. зоол. лысу́н;

2. разг. (о животном) белоло́бый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лысу́н, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна атрада ластаногіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лысу́н ’млекакормячая жывёліна атрада ластаногіх, Phoca groenlandica’ (ТСБМ). Укр. лису́н, рус. лысу́н ’тс’, ’лысы’, польск. łysun ’від дзікай качкі’, ’гатунак бульбы’, чэш. мар. lysoun ’лысы’. Прасл. паўн. lysunъ (Слаўскі, 5, 430–431). Да лы́сы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)