Лучо́са

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лучо́са
Р. Лучо́сы
Д. Лучо́се
В. Лучо́су
Т. Лучо́сай
Лучо́саю
М. Лучо́се

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дабрысці́, ‑брыду, ‑брыдзеш, ‑брыдзе; ‑брыдзём, ‑брыдзяце; пр. дабрыў, ‑ла, ‑ло; зак.

Разм. З цяжкасцю дайсці, дабрацца да якога‑н. месца. Я ўставаў І ішоў па ваеннай дарозе. Верыў — дома мне быць, Дабрыду, дажыву... Броўка. Снегу, снегу — не праехаць, Снегу, снегу — не прайсці! Хоць бы стомленай, у сне хоць Да Лучосы дабрысці... Лось. // Павольна, не спяшаючыся, дайсці. Непрыметна дабрылі да вёскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)