лукава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. лукава́ты лукава́тая лукава́тае лукава́тыя
Р. лукава́тага лукава́тай
лукава́тае		 лукава́тага лукава́тых
Д. лукава́таму лукава́тай лукава́таму лукава́тым
В. лукава́ты (неадуш.)
лукава́тага (адуш.)		 лукава́тую лукава́тае лукава́тыя (неадуш.)
лукава́тых (адуш.)
Т. лукава́тым лукава́тай
лукава́таю		 лукава́тым лукава́тымі
М. лукава́тым лукава́тай лукава́тым лукава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лукава́ты излу́чистый; зигзагообра́зный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лукава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае многа лукавін. Лукаватая рака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

излу́чистый лукава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зигзагови́дный и зигзагообра́зный зігзагападо́бны, разг. лукава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лука́вец ’ліслівец, хітрун’ (ТС), лука́ву ’ліслівы, хітры’ (ТС), лука́вы ’д’ябал’ (Нас.), смарг., шчуч., чэрв. лукава́ты ’звілісты’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. лукавый ’хітры’, ’падманны’, ’несправядлівы’, ’злы’ (Булахаў, Гіст. 115). Укр. лука́вий, рус. лука́вый, ст.-рус. лукавецъ ’каварны, вераломны, хітрун’, лукавный ’тс’, ’звілісты’, ’дрэнны’, лукавый ’тс’, ’грэшны’, ’д’ябал’, славен. lokȁv, серб.-харв. лу̀кав, лу̀кавац, макед., балг. лукав, лука́вец, ст.-слав. лѫкавъ ’благі, сапсаваны, клапатлівы, несумленны’. Утворана ад ст.-слав. лѫка ’падман, хітрасць’ — семантычны пераход ’гнуць’ > ’падманваць’ з’яўляецца нармальным (Міклашыч, 165; Бернекер, 739; Фасмер, 2, 532; Скок, 2, 328–329; Бязлай, 2, 148; БЕР, 3, 498).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)