Verbum

Лубя́к ’нявырабленая скура’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). Да луб ₁ (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 130–132).

Лубуя́тнік ’ліпавыя палкі, з якіх абадрана кара’ (Бяльк.). Утворана ад лу́бʼе і суфікса ‑ятнік, які служыць для абазначэння месца, памяшкання. Параўн. аналагічнае значэнне ў лексемы лубяк (Масарэнка, КЭС).